Gastblog | Bezwaar!

Ergens in september had ik een uitzonderlijk lange werkdag. Eerst een "slaapdienst" van kwart voor  3 tot kwart voor 8 de volgende dag, en toen meteen door naar een Hele Belangrijke Cursus. Daarvoor moest ik eerst naar het Centraal Station fietsen, en vandaaruit een bus nemen naar een uithoek van de stad. 

Ik had met een collega op CS afgesproken en voelde wat haast. Omdat er zo gauw geen vrije plekken waren op de fietspont, heb ik mijn fiets zeer netjes tegen de laatste fiets van een rek neergezet. Ruim 4 uur later kwam ik terug en trof...een lege plek. Na de eerste schok, en meerdere rondjes pont want had ik mij misschien toch in de plek vergist, realiseerde ik mij dat er 2 opties waren. De fiets was gestolen, of de fiets was weggehaald door ijverige gemeentemensen. De halve schakel van een ketting op de grond leek op het laatste te wijzen. Ik denk dat zelfs in Amsterdam niemand op klaarlichte dag doordeweeks op een bomvol fietspontje een fiets gaat jatten me een haakse slijper. Heel vervelend detail...terwijl ik naar de lege plek stond te staren waar eerst mijn fiets stond, stond er een andere fiets nog geen meter verderop zeer duidelijk en hinderlijk fout geparkeerd te zijn. Zucht.

Het kostte meerdere telefoontjes en emailformulieren, maar de volgende dag was het dan 100% zeker. De gemeente had mijn fiets. Ze hadden volkomen het recht de fiets weg te halen. Rondom CS mag een fiets direct verwijderd worden als hij buiten de rekken geparkeerd staat. En hij stond tenslotte buiten het rek. Ookal was het maar 10 cm erbuiten. Hij stond heel netjes, en totaal niet in de weg. Volgens mij moest je zo ongeveer met je hoofd boven de grond hangen om met zekerheid  te kunnen zien dat hij nét niet in het rek stond. Het zit mij toch een beetje dwars dat is te merken hè! Maar goed. Ze hadden dus heel strikt genomen gelijk. En wat een ellende levert dat op. De reis heen en weer naar het fietsdepot kostte mij 3,5 uur van een vrije dag. En naast de kosten voor openbaar vervoer kost het terug krijgen van de fiets 22,50. Maar ik had geen keus. Zonder fiets ben ik zo ongeveer hulpeloos, dus...



Al reden genoeg om bloedchagerijnig te worden.  En dan bleek mijn fiets ook nog beschadigd. Er zat een scheur in mijn eerder totaal ongeschonden zadel. Ik heb mijn verstand gebruikt en ter plekke foto's gemaakt. De medewerker van het depot gaf mij een zadeldekje. Tegen natte billen. Erg aardig. Het dekje heeft het 24 uur uitgehouden trouwens. Het is een geliefd object om te jatten voor mensen die zelf geen zadeldekje hebben. En dat zijn er nogal veel. Maar ach. Het was een mooi gebaar.

Normaal gesproken zou ik er niet veel mee gedaan hebben. Gedoe enzo. Maar dit keer...ik was zoals ik al zei bloedchagerijnig. En vroeg dus aan de dame achter de balie hoe ik bezwaar kon maken. Mijn mond viel open toen ik een daadwerkelijk adres kreeg. Dus ik moet een briéf schrijven...met een postzegel enzo, stamelde ik. Ja gaf de dame toe. Ze keek er een beetje beschaamd bij. Puur ontmoedigingsbeleid! Ik werd nog chagerijniger en na een zeer lange fietstocht naar huis heb ik direct een hándgeschreven brief opgesteld. Ik dacht dat het een mooie geste zou zijn in de prehistorische stijl van communiceren te blijven.

Afijn, na heen en weer gebrief en uiteindelijk toch ook moderne e-mails en dan opeens telefoontjes wilde een dame aan de lijn dat ik eerst een nieuw zadel zou kopen. "Want als u dat niet doet, want u vindt het misschien wel goed zo, dan hoeven we ook niet te vergoeden toch?". Ik voelde mijn bloeddruk weer stijgen en heb uitgelegd dat ik al genoeg geld en tijd heb gespendeerd aan deze kwestie en dat ze een prijsopgaaf van mij kon krijgen. Maar geen sprake van voorschieten en bonnetjes overleggen.  Daar ging ze dan maar mee akkoord. En inmiddels ben ik in het gelijk gesteld en gaat er als het goed is een bedrag van 18 euro op mijn rekening gestort worden. Een gelijkwaardig zadel als de mijne bleek slechts dat te kosten.


Overigens had het verhaal nog een klein staartje, want ruim een week na de zeer officiële brieven waarin mijn verzoek om schadevergoeding werd gehonoreerd, kreeg ik weer een mail van iemand van het zogenaamde "knipteam", die wederom om een foto vroeg, en daarna aangaf dat ik de verkeerde weg bewandelde en mij tot hun verzekering moest wenden. Met wederom een postadres. Ik heb dit direct doorgestuurd naar de juridische afdeling van de gemeente, die bevestigde dat dit verwarrend was en dat zij écht het geld op mijn rekening gingen storten zonder tussenkomst van een verzekeringsmaatschappij. Ik krijg inmiddels de indruk dat er niet alleen ontmoedigingsbeleid wordt toegepast maar dat tegelijkertijd niet iedereen bij de gemeente zelf snapt hoe het nou werkt. Wat het voor de burger des te lastiger maakt.

Eindconclusie, mijn schade wordt vergoed. Tenminste daar ga ik vanuit. Ik denk dat veel mensen denken dat het geen zin heeft bezwaar te maken.  Maar dat valt mee. Hier een leuk verhaal van iemand die uiteindelijk 1500 euro kreeg, en dat terwijl zijn fiets wel degelijk fout stond.

Er bestaat ook een sterk vermoeden dat nogal wat verkeersboetes onterecht zijn, en dat daar wel degelijk met succes bezwaar tegen gemaakt zou kunnen worden. Maar veel mensen doen dit niet. Gedoe. En inderdaad heb ik nu ook ervaren, het wordt je niet echt makkelijk gemaakt. Of ik een volgende keer wanneer het om zo'n klein bedrag gaat, weer die moeite zou nemen weet ik niet. Maar voor nu vier ik mijn kleine overwinning!

Deze gastblog is geschreven door Saskia, 1 x per 2 weken schrijft Saskia een gastblog op zaterdag.